فریاد جهان سوخت نفس سعی کمندش

تا سرمه رسانید به مژگان بلندش

از حیرت راه طلبش انجم و افلاک

گم کرد صدا قافلهٔ زنگله بندش

ننمود سحر نیز درین معرض ناموس

بیش از دو نفس رشته به صد چاک پرندش

هر گرد که برخاست ازین دشت پری بود

یارب به چه رفتار جنون کرد سمندش

صد مصر شکر آب شد از شرم حلاوت

پیش دو لب او که مکرر شده قندش

کو تحفهٔ دیگر که بیرزد به قبولی

دل پیشکشی بود که در خاک فکندش

جز در چمن شرم جمالش نتوان دید

ای آیینه سازان عرق افتاد پسندش

تسلیم به غارتکدهٔ یأس ندارد

جز سجده که ترسم ز جبینم ببرندش

چون من ز دل خاک کمربسته جهانی

تا زور چه همت گسلد اینهمه بندش

تشویش دل کس نتوان سهل شمردن

زان شیشه حذر کن که به راهت شکنندش

دل فتنهٔ شورافکن هنگامهٔ هستی است

نه مجمر گردون و یک آواز سپندش

بیدل به که گویم غم بیداد محبت

این تیر نه آهی ست که از دل شکنندش